Feiten en data
Op 30 augustus 2015 hebben wij Sophia uitgezwaaid op Schiphol. De volgende dag komt zij in Kampala aan. Ze gaat acht weken stage lopen in een ziekenhuis en daarna nog een paar weken door het land reizen.
Op 10 november zouden wij haar weer in onze armen sluiten.
Ze is heel blij dat de Bachelor uitreiking op 13 november is omdat we er dan allemaal bij kunnen zijn.
Voor haar vertrek hadden Sophia en ik, haar moeder, het er al over gehad dat ik haar op zou komen zoeken. Mijn dochter’s verblijf in Oeganda is voor mij een perfecte gelegenheid om voor het eerst naar Afrika te reizen. Kort na haar vertrek boek ik een ticket, van 13 oktober tot 3 november.
In Kampala woont Sophia in een studentenhuis van AIESEC, de organisatie die de stages regelt. Ik heb haar daar bezocht en al haar huisgenoten ontmoet. Wij hebben elkaar daarna nog meerdere keren gezien in Kampala.
Op 22 oktober 2015 neemt Sophia afscheid van alle mensen in het ziekenhuis, het is de laatste dag van haar stage. De volgende ochtend vertrekt ze met een paar reisgenoten voor een rondreis door Oeganda.
Op woensdagmiddag 28 oktober 2015 komen zij aan in Murchison Falls National Park. Na een boottocht over de Nijl komen zij tegen zessen aan bij hun accommodatie voor de nacht, het Student Education Centre. Zij halen hun spullen uit de auto en Sophia zegt even naar de WC te gaan, een apart gebouwtje, een stukje verderop.
Dit is de laatste keer dat Sophia is gezien.
Haar reisgenoten slaan heel snel alarm en binnen een kwartier wordt er met hulp van parkrangers naar haar gezocht. Zonder resultaat. De dagen daarna wordt verder gezocht, door politie en parkrangers, op land en in de rivier.
Sophia wordt niet gevonden.
Op vrijdagmorgen 30 oktober 2015 kom ik in Murchison National Park aan en voeg mij bij haar ontredderde reisgenoten. Enige uren later komen er mensen van de Nederlandse ambassade Oeganda die mij tot mijn vertrek hebben bijgestaan.
Er wordt gezocht vanuit de lucht middels een helicopter en op de grond met lokale speurhonden, politie en parkrangers.
Op 4 november 2015 arriveert ook een Nederlands politieteam met een drone.
Sophia wordt niet gevonden.
De ultieme nachtmerrie van elke ouder, waar ook ter wereld; je kind gaat op reis en komt niet meer thuis. Voor ons dag en nacht realiteit sinds 28 oktober. Wij, haar ouders, broers, familie en vrienden, missen haar vreselijk.
Sophia, met haar levenslust en drang naar avontuur, kan incidenteel overprikkeld raken, meestal als er sprake is van veel spanning of als er heel veel onrust en prikkels om haar heen zijn. Slapen wordt dan steeds moeilijker, tot slapeloosheid aan toe. Zo raakt ze dan tegelijkertijd oververmoeid én overactief en kan haar grenzen uit het oog verliezen. Ze komt in een neerwaartse spiraal waar ze zelf niet meer uit kan komen. Ze heeft dan medicatie nodig om tot rust te komen. Terugkijkend met alle feiten op een rij, is het duidelijk dat dit een grote rol gespeeld heeft bij haar plotselinge verdwijning. Het is dan ook van levensbelang dat we haar zo snel mogelijk terugvinden omdat ze zelf in deze staat onmogelijk adequaat de weg terug naar huis zal kunnen vinden.
Zolang het tegendeel niet bewezen is gaan wij ervan uit dat Sophia leeft. Wij moeten verder gaan met zoeken en alles doen wat menselijk mogelijk is om onze dochter te vinden. De onzekerheid waarin wij leven is verwoestend. Niets doen is geen optie.