Het is vandaag 26 jaar geleden dat Sophia geboren is.
Een mooi kind dat ter wereld kwam met een hoofd vol donker haar en grote, donkere ogen die wijd openstonden. Het haar werd lichter maar de ogen bleven wijd open, letterlijk en figuurlijk.
Deze 7e dag in december is twee en twintig keer een dag van vreugde geweest. Een dag van feest, cadeautjes, een tafel vol vriendinnen, plezier.
Nu voor de vijfde keer is het een dag van verdriet, pijn, wanhoop, onzekerheid, en ook angst.
Wat is er met Sophia gebeurd? Zal de dag komen dat we dat weten?
Waar is ze? Zal de dag komen dat we haar vinden? Dat het gat dat haar verdwijning in ons leven geslagen heeft, zal verdwijnen?
We weten het niet.
Maar de hoop blijft, bij velen.
Gisteren kwam ik terug uit het land dat Sophia van ons afgenomen heeft en nog altijd niet onthult waar zij is.
Wij blijven haar zoeken. Te veel is nog altijd niet gedaan.
Sophia opgeven is beslist geen optie.
Zeven maal om de aarde gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zevenmaal om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon ik die éne weer doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan –
zeven maal, om met zijn tweeën te staan.
vrij naar Ida Gerhardt (1905 – 1997)
Marije Slijkerman
Gerard, Max en Jan Koetsier