Sophia wordt 25 vandaag

Vandaag is Sophia’s 25e verjaardag, haar vierde verjaardag in onbegrijpelijke afwezigheid.
Thuis geboren op een dinsdagmiddag in 1993. Haar vader en ik herinneren het ons als de dag van gisteren. Ons eerste kind, een hoofdje vol donker haar, grote donkere ogen die wagenwijd open stonden. Nauwelijks geboren, keek zij ons aan met een doordringende blik. Alsof ze wilde zeggen: ‘Zo, hier ben ik’.
En daar was ze inderdaad, helder en duidelijk, direct een persoonlijkheid.
We noemden haar ‘Sophia’, een prachtige naam, ‘wijsheid’ in het Grieks.

Wie had ooit kunnen denken dat er een gruwelijke dag zou komen, inmiddels meer dan drie jaar geleden, dat zij zou verdwijnen, in een ver vreemd land, onder raadselachtige omstandigheden?
Ook daar zien steeds meer mensen de ongerijmdheden rond Sophia’s verdwijning.
Zoveel raadsels, zoveel vragen.

Een lieve vrouw stuurde mij onderstaand gedicht.
Zo herkenbaar, en zo emotioneel, keer op keer:

My child en I

We are connected my child and I,
by an invisible cord not seen by the eye.

This cord does it’s work right from the start.
It binds us together attached to my heart.

The strength of this cord is hard to describe.
It can’t be destroyed, it can’t be denied.

It’s stronger than any cord man could create.
It withstands the test, can hold any weight.

And though you are not here with me.
The cord is still there, but no one can see.

It pulls at my heart, I am bruised, I am sore,
But this cord is my lifeline as never before.

Author unknown

We blijven zoeken naar onze Sophia.
We missen haar zo ontzettend.

Marije Slijkerman
Gerard, Max en Jan Koetsier

In vrije vertaling:

Mijn kind en ik

Wij zijn verbonden, mijn kind en ik,
het koord is onzichtbaar, ontgaat ieders blik.

Dit koord is al werkzaam vanaf het begin,
zit vast aan mijn hart en maakt ons een gezin.

Zo sterk als het is, wie krijgt dat beschreven?
Het koord kan niet stuk of als waan afgedaan.

Het is sterker dan wat ook een mens maar kan weven,

doorstaat elke test en kan elk gewicht aan.

Ik ben hier en, kind, ook al ben jij er niet,

het koord zit er nog, ook als niemand dat ziet.

Het trekt aan mijn hart, ’k voel de pijn me doorboren,

maar dit koord is mijn reddingslijn, als nimmer tevoren.

Auteur onbekend